Heç Banişevskinin "Volqa" maşını da olmadı
Sovet hökumətinin asıb-kəsən vaxtlarında, çox gizli mətləblərdən xəbərimiz olmayanda , milli qürurumuzu sən demə qoruyub saxlayan atributlardan biri, özümüz də bilmədən özünü bizə sevdirən bir futbol klubumuz vardı, "NEFTÇİ”. Ruslar ona hər vəchlə "Neftyannik” adını yapışdırmağa çalışsalar da, axırı əlacsız qalib onlar da "Nefçi” Baku dedilər. Çünki komanda tamamilə beynəlmiləl olsa da, oyunu və azarkeşləri milli idi.
"Nefçi” komandasının hər oyunu bizim üçün toy-bayram, ölçüyə gəlməz həyəcan, bənzərsiz mücadilə idi. Ürəyi yatan kim, sevincdən ağlayan kim, kədərdən evində dava salan kim, radionu sındıran, restoran bağlatdıran , nə bilim daha nələr,nələr...
Lap əvvəllər ancaq radiotranslyasiyalar olardı.Valid Sənanin hər sözünü su və hava kimi acgözlüklə gözləyir, hesabı deyənə kimi " o dünyanı” görüb gələrdik. Adətən, oyunun ikinci hissəsi, on beş dəqiqəsi "vıyezdən” transilyası olunardı, yəni Odessadan, Kiyevdən, Rostovdan,Yaroslavldan və.s.
Bakidaki oyunlar vallah, lap müsibət ( müsbət mənada) idi. Abonomenti olanlar kefdə ididlər. Bilet dərdi çəkməzdilər, bizim kimi sıravilər anaq ucqar sektorlara bilet tapardıq. Oradan da futbola baxmağın nə ləzzəti olardı? Ona də biletli –biletsiz hamı 14-18-ci sektora düşməyə çalışırdı.
Qəribə bir hiss vardı o vaxt . İnanın ki, çox vaxt bilet pulunu "potulqa” xırdalamaqla,yəni şüşə qabları mağazaya təhvil verib qəpik-quruş almaqla toplardıq. Onuda kassaya verib bilet almazdıq, onsuz da kassirlər yaxşı bileti alverçilərə çoxdan satmış olurdular. Alverçidən bilet almağa pul hardaydı bizdə. Birdə ki, dədəmizin göndərdiyi kirayə haqqı və yemək pulunda futbol pulu nəzərdə tutulmurdu axı. Amma nəyin bahasına olursa olsun "Neftçi”yə baxmaq vacib idi. Yəni "Dinamo” Kiyev, "Dinamo” Tbilisi, ”Spartak”,”Ararat” , ”Paxtakor”, ”Kayrat” və.s. Bakıda oynaya, sən də evdə oturub qalasan? Bu ən azından ağıla gələn şey deyildi.
Hə, az qala unutmuşdum, xırdaladığımız pullar çalışırdıq ki həcmli , yəni çoxlu 5 qəpiklik olsun. Onun 5-10 dənəsini tökərdik "kontrolyorun” ovcuna, o da bizi buraxardı giriş qapılarına, orda da yanaşardıq bileti olan yaxşı kişilərin yanına, o da köhnə tanışı kimi bizi salardı öz sektoruna. Qaldı yer məsələsi, Allaha şükür hamı qardaş kimi idi, bir yerdə iki-üç nəfər oturardı. Amma ən rahat yer elə pilləkənlər idi.
Oyun marşı çalınanda tüklərimiz biz-biz olardı, gözlərimiz yaşarardı.Futbolçulara balamız,qardaşımız kimi baxardıq. Hələ isinmə hərəkətləri vaxtı uzaqdan hamısın yerişinə, duruşuna, topa zərbəsinə görə tanıyardıq oyunçuları. Toliki (rəhmətlik Anatoli Banişevskini) görməyəndə canımıza üşütmə düşərdi. Əsas da "Araratla”. Ə, bu neyniyib ə... Batdıq ki... Elə ki, o soyunub - geyinmə yerindən çıxıb qazona ayaq basırdı, təzədən gəlirdik düyaya. Bəli "Nefçi” ilə nəfəs alardıq. Niyə ?
Ona görə ki,orada bizi sevənlər və biz sevdiklərimiz oynayardılar, bizimlə sevinənlər, bizimlə kədərlənənlər. Daha iki yaxşı oyundan sonra özünü Messidən üstün tutanlar yox.
Heç Banişevskinin "Volqa” maşını da olmadı bəlkə də, amma o və onlar oynadılar , bizim əzizlərimiz oldular, ürəyimizin bir parçasına döndülər....
Bəs indiki "Neftçi” ? Əziz əsl "Neftçi”lilər! Siz doğurdan da adınıza layiq olmaq istəyirsinizsə bu şanlı tarixdən,sizi sevənlərdən kənarda qalmayın ki, siz də seviləsiniz.
Baxış Babayev (premyer.az)
saytlarin hazirlanmasi